اضطراب پیش فرضی

ممکن است بیماران مبتلا به اختلالات اضطرابی زمینه ی بیماری ای داشته باشندکه به طور کامل بی ارتباط با اضطراب باشد.

یا اینکه مبتلا به بیماری های مزمنی باشند که این بیماری ها با اختلالات اضطرابی همایند هستند،هردو نیازمند درمان مناسب خواهند بود.

در هنگام مراقبت از بیماران مبتلا به اضطراب پیش فرضی و مشکلات روان پزشکی زمینه ای،تهیه ی سابقه ی کامل روان پزشکی اهمیت دارد.

زیرا عناصر مربوط به سابقه در تعیین درمان مناسب برای این بیماری مهم اند.

اطلاعات مربوط به درمان های سرپایی اضطراب برای بیمار بسیار مهم اند، هنگامی که بیمار در بیمارستان بستری است.

داروهای ضداضطرابی

داروهای ضداضطرابی که قبلا به صورت سرپایی برای او تجویز شده است باید ادامه یابد،مگر اینکه به دلیل شرایط خاص پزشکی بیمار منع مصرف داشته باشد.

ممکن است بیماران اطلاعاتی درباره ی داروها و دوزآنها داشته باشند.

بنابراین تیم پزشکی اولیه باید دارو را برای بیمار درخواست کند.

ولی اگر بیماردرباره ی نوع دارو و دوز و نحوه ی مصرف آنها اطلاعاتی نداشت پزشک بخش باید اطلاعات را از روان پزشکی که داروها را تجویز کرده است دریافت کند.

اگر داروهای روان پزشکی را فردی غیراز روان پزشک تجویز کرده باشد.

باید روان پزشک بیمارستان برای ارزیابی نیاز کنونی بیمار به داروها او را بررسی و تصمیم درمانی اتخاذ کند.

انجام دادن یک ارزیابی جدید دارویی برای بیمارانی که تا کنون تحت درمان قرارنگرفته اند ضروری است.

اطلاع از این نکته اهمیت دارد که آیا بیمار تا به اکنون در بخش سرپایی تحت روان درمانی قرار گرفته است.

مشاوره روان شناسی سلامت

برای بیماری که تحت درمان است مشاور روان شناسی سلامت میتواند برای رفع مشکلات خاص مربوط به مسائل جدید پزشکی او را تحت درمان قرار دهد.

اما نوع مداخله های ارائه شده نباید تداخلی با درمان های سرپایی پیشین داشته باشد.

همچنین اگر بیماری سابقه اضطراب دارد وتحت درمان قرارگرفته است مهارت های زیادی وجود دارند که به بیمار برای غلبه بر اضطراب بیمارستان کمک میکنند.

این مهارت ها میتوانند مبنایی برای سایر راهبردهای تسکین دهنده اضطراب برای بیماران بستری باشند.

بعضی از بیماران ممکن است به درمان سرپایی روان شناختی یا روان پزشکی نیاز داشته باشند،اما ممکن است درحال حاضرتخصص مربوط به آن در دسترس نباشد.

درصورتی که این بیماران به درمانگری که قبلا تحت نظراو بوده اند،دسترسی داشته باشند،بهترین راه این است که به همان متخصص مراجعه کنند.

درغیراین صورت مشاور روان شناسی سلامت میتواند ترتیبی دهد که بیمارپس ازترخیص به درمانگرمتخصص ارجاع داده شود.

برهمین اساس ممکن است یافتن درمانگرجدید با توجه سیاست های مرکزدرمانی،دردسترس بودن درمانگران ونیازهای بیمه ای دشوارباشد.

بنابراین روان شناس باید هنگامی که بیمار هنوز بستری است،با او درباره ی نحوه ی ارجاع به درمانگر متخصص گفت وگوکند،سپس درزمان ترخیص بیمار را به همان درمانگر ارجاع دهد.